- Katılım
- 4 Ağustos 2018
- Mesajlar
- 255
- Tepkime puanı
- 238
- Şehir
- Kocaeli
Bir süredir forumda doğru dürüst aktif değildim. Bu ''bir süre'' içerisindede depresif bir ruh halindeydim.
Dünyam başıma çökmüştü, dünya değil, dünyam. Kız meselesi olsun, ailevi sorunlar olsun, sosyal sorunlar olsun, bataklığa saplanmıştım.
Hayatımın en boktan günleriydi, gün boyu yaptığım tek şey müzik dinleyip dal sigara almak için başka semtte ki bakkala yürüyerek gitmekti, yaptığım her iş bana zarar olarak dönüyordu. Öyle ki, müzik dinlemek bile bana zarar olarak döndü.
Forumda açtığım son konuları gördüyseniz, arkadaşsızlık çektiğimi, ve motivsyon yarraklığı yediğimi görmüşsünüzdür. Bir kaç ay yalnız kaldım ve sigara döngüsüne devam ettim. Hadi tüm sorunları siktir ettim, ailevi sorunlar yaşayan insanlar bilir o durumun ne kadar farklı boyutta olduğunu, o zamanlarda bile yanımda duran adam olmamıştı.
Şaka yapmıyorum, psikolojim bozuk gezdim bir süre. Yanında sosyal fobi, sigara ve 31 bağımlılığı, yararlı alışkanlıklar olmaması felan filan.
Bu süre içerisinde, çocuk gibi davranan ben, olgunlaşma fırsatı buldum ve mantığımı geliştirdim, olgunlaştım artık veletliğimden kurtuldum.
Hiç bir insana muhtaç olmadığımı fark ettim, ve olaylara bakış açım değişti.
Ben bu depresif ruh halindeyken foruma girdiğimde, benim gibi bir sürü insan benim içeriklerimde konu açıyordu onlarda o çukurdaydılar.
Bu foruma girdiğimizde bende dahil bir çok kişi, puanın yaratıcısı gibi davranmaya başlıyor, abartı olabilir fakat gerçektende böyle.
Daha soğuk kanlı, bilgin, umursamaz ve birbirine benzer pualar. Bu forumda hiçbirimiz birbirimizi tanımadığımız için olsa gerek.
Fakat reel hayatlarına döndüğümüzde sonucun hüsran olduğunu, o mükemmel ötesi pua ''abilerimizin'' hayatlarında yarraklara geldiğini görüyoruz.
Neden mi? Örneklerin büyük çoğunluğunu bu forum ve reel hayattan vereceğim.
Bu forumda pua gibi takılan adam, reelde daha farklı, iki farklı kişi gibi, fakat tek kişi var.
İkisinden birinde ya olduğu gibi görünüyor, yada göründüğü gibi olmaya çalışıyor fakat başarısız oluyor.
Bende böyleydim. Bu yalnızlık sürecinde düşünme fırsatım oldu, daha olgun ve öfkeden arınmış bir biçimde.
Göründüğüm gibi olmaya çalışınca kasıntlılık, başına bir olay gelince ne yapacğını bilememe gibi sorunlar çekiyordum. En önemlisi insanların ne düşünüdüğünü umursuyordum. Umursamasam bu ikilemin içinde kalmazdım zaten.
Sonucunda hüsrana uğradım, çevremdekiler tarafından aptal görünen felan.
Duygusuzlaştım biraz, olgunlaşma mı bilmiyorum.
Fakat istemsizce onları umursamamaya başladım, yalnızlıkla dost olmuşum gibiydi, onlara ihtiyaç duymuyordum.
Sonra kendime sorular sordum, onlar benim samimiyeti mi hak ediyor mu? Onlar benim dostluğumu hak ediyor mu? İyi niyetimi hak ediyor mu?
Çünkü ben hayatım boyunca öyle kendisini düşünen, insanları reddeden biri olmadım hiç dolayısıyla bana bunlar tuhaf geliyordu ve benim için cesaret gerektiren işlerdi.
Küstah ve umursamazı uygulayamıyordum, çünkü küstahlıktan korkuyordum ve onları umursuyordum.
Artık umursamazlık eklenince, onları reddetmeye başladım, hak etmediklerini gördüm ve gerçekten hak ettiklerini verdim.
İnsanların iyi niyetten anlamadıklarını gördüm. Çünkü gerçekten, birine ölçüsüz biçimde samimiyet verirsen kendisini senin efendin ilan eder.
Onlar mı bizim efendimiz? Üniversite hedefi bile ne çıkarsa olan insanlar mı?
Yada hedefleri olan mı? Değil.
Eskiden çok çok daha ezik biriydim, kişisel gelişim yazıları okuyarak o ezik bile bir aralar vazgeçilmez oldu, sonra indi tabii aptallığı yüzünden.
Şimdide ezik gibi bir şeydim, onlar beni yeniden çıkarabilir diye düşündüğüm ve geldiğim yolu tekrar yürüyeceğim, ve gerçekten faydalı oluyor.
Spora tekrardan başladım ve üniversite sınavına çalışmaya başladım. Ne zaman bilmiyorum ama yakında saha çıkmaya başlayacağım, şu an yine pek arkadaşım yok, ama sınıfımdakilerle daha yakınım ve bu sefer her şeyin farkındayım. Kız yok hayatımda, spordada çok ilerlemedim. Başlardayım yani ve bu yazı serisini hayatım güzelleştikçe devam ettirmeyi düşünüyorum. İyi geceler.
Dünyam başıma çökmüştü, dünya değil, dünyam. Kız meselesi olsun, ailevi sorunlar olsun, sosyal sorunlar olsun, bataklığa saplanmıştım.
Hayatımın en boktan günleriydi, gün boyu yaptığım tek şey müzik dinleyip dal sigara almak için başka semtte ki bakkala yürüyerek gitmekti, yaptığım her iş bana zarar olarak dönüyordu. Öyle ki, müzik dinlemek bile bana zarar olarak döndü.
Forumda açtığım son konuları gördüyseniz, arkadaşsızlık çektiğimi, ve motivsyon yarraklığı yediğimi görmüşsünüzdür. Bir kaç ay yalnız kaldım ve sigara döngüsüne devam ettim. Hadi tüm sorunları siktir ettim, ailevi sorunlar yaşayan insanlar bilir o durumun ne kadar farklı boyutta olduğunu, o zamanlarda bile yanımda duran adam olmamıştı.
Şaka yapmıyorum, psikolojim bozuk gezdim bir süre. Yanında sosyal fobi, sigara ve 31 bağımlılığı, yararlı alışkanlıklar olmaması felan filan.
Bu süre içerisinde, çocuk gibi davranan ben, olgunlaşma fırsatı buldum ve mantığımı geliştirdim, olgunlaştım artık veletliğimden kurtuldum.
Hiç bir insana muhtaç olmadığımı fark ettim, ve olaylara bakış açım değişti.
Ben bu depresif ruh halindeyken foruma girdiğimde, benim gibi bir sürü insan benim içeriklerimde konu açıyordu onlarda o çukurdaydılar.
Bu foruma girdiğimizde bende dahil bir çok kişi, puanın yaratıcısı gibi davranmaya başlıyor, abartı olabilir fakat gerçektende böyle.
Daha soğuk kanlı, bilgin, umursamaz ve birbirine benzer pualar. Bu forumda hiçbirimiz birbirimizi tanımadığımız için olsa gerek.
Fakat reel hayatlarına döndüğümüzde sonucun hüsran olduğunu, o mükemmel ötesi pua ''abilerimizin'' hayatlarında yarraklara geldiğini görüyoruz.
Neden mi? Örneklerin büyük çoğunluğunu bu forum ve reel hayattan vereceğim.
Bu forumda pua gibi takılan adam, reelde daha farklı, iki farklı kişi gibi, fakat tek kişi var.
İkisinden birinde ya olduğu gibi görünüyor, yada göründüğü gibi olmaya çalışıyor fakat başarısız oluyor.
Bende böyleydim. Bu yalnızlık sürecinde düşünme fırsatım oldu, daha olgun ve öfkeden arınmış bir biçimde.
Göründüğüm gibi olmaya çalışınca kasıntlılık, başına bir olay gelince ne yapacğını bilememe gibi sorunlar çekiyordum. En önemlisi insanların ne düşünüdüğünü umursuyordum. Umursamasam bu ikilemin içinde kalmazdım zaten.
Sonucunda hüsrana uğradım, çevremdekiler tarafından aptal görünen felan.
Duygusuzlaştım biraz, olgunlaşma mı bilmiyorum.
Fakat istemsizce onları umursamamaya başladım, yalnızlıkla dost olmuşum gibiydi, onlara ihtiyaç duymuyordum.
Sonra kendime sorular sordum, onlar benim samimiyeti mi hak ediyor mu? Onlar benim dostluğumu hak ediyor mu? İyi niyetimi hak ediyor mu?
Çünkü ben hayatım boyunca öyle kendisini düşünen, insanları reddeden biri olmadım hiç dolayısıyla bana bunlar tuhaf geliyordu ve benim için cesaret gerektiren işlerdi.
Küstah ve umursamazı uygulayamıyordum, çünkü küstahlıktan korkuyordum ve onları umursuyordum.
Artık umursamazlık eklenince, onları reddetmeye başladım, hak etmediklerini gördüm ve gerçekten hak ettiklerini verdim.
İnsanların iyi niyetten anlamadıklarını gördüm. Çünkü gerçekten, birine ölçüsüz biçimde samimiyet verirsen kendisini senin efendin ilan eder.
Onlar mı bizim efendimiz? Üniversite hedefi bile ne çıkarsa olan insanlar mı?
Yada hedefleri olan mı? Değil.
Eskiden çok çok daha ezik biriydim, kişisel gelişim yazıları okuyarak o ezik bile bir aralar vazgeçilmez oldu, sonra indi tabii aptallığı yüzünden.
Şimdide ezik gibi bir şeydim, onlar beni yeniden çıkarabilir diye düşündüğüm ve geldiğim yolu tekrar yürüyeceğim, ve gerçekten faydalı oluyor.
Spora tekrardan başladım ve üniversite sınavına çalışmaya başladım. Ne zaman bilmiyorum ama yakında saha çıkmaya başlayacağım, şu an yine pek arkadaşım yok, ama sınıfımdakilerle daha yakınım ve bu sefer her şeyin farkındayım. Kız yok hayatımda, spordada çok ilerlemedim. Başlardayım yani ve bu yazı serisini hayatım güzelleştikçe devam ettirmeyi düşünüyorum. İyi geceler.
