- Katılım
- 16 Mayıs 2018
- Mesajlar
- 213
- Tepkime puanı
- 289
- Şehir
- Antalya
Siz bugünüm, yarınım ve geçmişim oldunuz. Teşekkür etmek istedim 
Bolluk mantalitesine değinmek istedim, bir çoğumuzun değişim için gereken gücü bulamamasının tek sebebi. İnanın bunları biliyorum ama bende değişemeyen kitlenin içerisindeyim. Bilmek yetmiyor...
Her psikolog gibi geçmişe dönmek gerekiyor, unutamıyorum. Babamın parası bitmesin diye, Alışverişe gittiğimiz zaman "Kıyafet alalım" dedikleri zaman, almayalım diye ısrar eden bir çocuktum. Babam, çok tutumlu bir insandır. Boşa para harcamayı sevmez, "Dışarıda döner yiyeceğime, yarım kilo tavuk alır evde hep beraber yeriz" kafasında birisidir. Cimri asla değildir, fakat parasını iyi idare eder. 3 çocuğu nasıl okuttuğunu yaşım arttıkça daha da iyi anlıyordum.
Konuyu dağıtmadan, küçük yaşlarda, ailemin para muhabbetleri çevirmesi sonucunda bende tutumlu birisi olmuştum sanırım. Aldığım kıyafeti, giyebileceğim maksimum sürede giyer ve onu giyemeyeceğimi anladığım zaman yenisini alır ve onunla devam ederdim. Akranlarımın onlarca kıyafeti olmasına rağmen, benim 2 pantolon ve 2 tişört dışında giyecek bir şeyim yoktu. Bu durumundan asla rahatsız değildim ve hala da değilim.
İşin bizimle olan tarafı şimdi başlıyor;
Yılda bir kere aldığım o pantolonu çok sever, çok bağlanırdım. Yani sürekli onu düşünmek gibi değil de, diğer her şeyden daha değerli gelirdi gözüme.
Erişemediğim bir şeye eriştiğim zaman onu sahiplenmek istiyor ve gitmemesi için özen gösteriyordum.
Kızlar konusuna da yansımış olmalı. Babamın, "İnsanlara güvenme." "Her yüzüne güleni dost sanma." "Arkadaşın seni yarın satar" cümleleri artık zihnimde nasıl bir şekilde filtrelenmiş ise, arkadaşta istemiyordum. İlkokul,ortaokul ve lise de her zaman 1 tane arkadaşım oldu. 4+4+4 Diye düşünürsek, 4 yılı da sürekli takıldığım kişiyle geçirdim.
Bu da benim sosyal açıdan büyük eksiklikler yaşamama sebep oldu.
Benimle benzer kafa yapısına sahip birisini gördüğüm zaman hayatımdaki tüm değeri o kişiye yüklüyordum. Geriye kalan insanalar benim için önem arz etmiyordu.
Dostlar için yapılacak şeyi, ben arkadaşıma yapıyordum.
Kız konusunda da aynı şeyi yaşadım, lisede aşık olmuş ve hemen hemen 6 sene peşinde sürüklenecek kadar gelişemeyen birisi olarak, tüm problem geçmişte yaşadıklarımız aslında.
Geçmişi unutmak benim için artık çok zor değil, ama bugünü değiştirmek için geçmişi unutmak mı gerekiyor hatırlamak mı? Bakın bunu bilmiyorum değerli arkadaşlarım.
Konu konuyu açar derler ya, bakın ne geldi aklıma.
Sürekli tek bir kişi ile zaman geçirdiğim için, sohbet etmeyi öğrenemedim. İnsanlara nasıl yaklaşılır öğrenemedim. Onlara destek mi olmalıydım, hatalı yolda dahi olsalar yaptıklarını desteklemeli mi yoksa hatasını yüzüne karşı söyleyip doğruya yönlendirmeli miydim? veya yaptığı işin güzel tarafını bulup önce övmeli ve gelişmelerden haberdar olmam gerektiğini mi söylemeliydim. Bilemedim.
Düzelmek için asla geç değildir.
Geçmişinizi, yaşadığınız problemleri affedin. Kendiniz için affedin ve bundan sonra gelecek şeylerin güzelliği için dua edin/umut edin.
Kalın sağlıcakla
Bolluk mantalitesine değinmek istedim, bir çoğumuzun değişim için gereken gücü bulamamasının tek sebebi. İnanın bunları biliyorum ama bende değişemeyen kitlenin içerisindeyim. Bilmek yetmiyor...
Her psikolog gibi geçmişe dönmek gerekiyor, unutamıyorum. Babamın parası bitmesin diye, Alışverişe gittiğimiz zaman "Kıyafet alalım" dedikleri zaman, almayalım diye ısrar eden bir çocuktum. Babam, çok tutumlu bir insandır. Boşa para harcamayı sevmez, "Dışarıda döner yiyeceğime, yarım kilo tavuk alır evde hep beraber yeriz" kafasında birisidir. Cimri asla değildir, fakat parasını iyi idare eder. 3 çocuğu nasıl okuttuğunu yaşım arttıkça daha da iyi anlıyordum.
Konuyu dağıtmadan
, küçük yaşlarda, ailemin para muhabbetleri çevirmesi sonucunda bende tutumlu birisi olmuştum sanırım. Aldığım kıyafeti, giyebileceğim maksimum sürede giyer ve onu giyemeyeceğimi anladığım zaman yenisini alır ve onunla devam ederdim. Akranlarımın onlarca kıyafeti olmasına rağmen, benim 2 pantolon ve 2 tişört dışında giyecek bir şeyim yoktu. Bu durumundan asla rahatsız değildim ve hala da değilim.İşin bizimle olan tarafı şimdi başlıyor;
Yılda bir kere aldığım o pantolonu çok sever, çok bağlanırdım. Yani sürekli onu düşünmek gibi değil de, diğer her şeyden daha değerli gelirdi gözüme.
Erişemediğim bir şeye eriştiğim zaman onu sahiplenmek istiyor ve gitmemesi için özen gösteriyordum.
Kızlar konusuna da yansımış olmalı. Babamın, "İnsanlara güvenme." "Her yüzüne güleni dost sanma." "Arkadaşın seni yarın satar" cümleleri artık zihnimde nasıl bir şekilde filtrelenmiş ise, arkadaşta istemiyordum. İlkokul,ortaokul ve lise de her zaman 1 tane arkadaşım oldu. 4+4+4 Diye düşünürsek, 4 yılı da sürekli takıldığım kişiyle geçirdim.
Bu da benim sosyal açıdan büyük eksiklikler yaşamama sebep oldu.
Benimle benzer kafa yapısına sahip birisini gördüğüm zaman hayatımdaki tüm değeri o kişiye yüklüyordum. Geriye kalan insanalar benim için önem arz etmiyordu.
Dostlar için yapılacak şeyi, ben arkadaşıma yapıyordum.
Kız konusunda da aynı şeyi yaşadım, lisede aşık olmuş ve hemen hemen 6 sene peşinde sürüklenecek kadar gelişemeyen birisi olarak, tüm problem geçmişte yaşadıklarımız aslında.
Geçmişi unutmak benim için artık çok zor değil, ama bugünü değiştirmek için geçmişi unutmak mı gerekiyor hatırlamak mı? Bakın bunu bilmiyorum değerli arkadaşlarım.
Konu konuyu açar derler ya, bakın ne geldi aklıma.
Sürekli tek bir kişi ile zaman geçirdiğim için, sohbet etmeyi öğrenemedim. İnsanlara nasıl yaklaşılır öğrenemedim. Onlara destek mi olmalıydım, hatalı yolda dahi olsalar yaptıklarını desteklemeli mi yoksa hatasını yüzüne karşı söyleyip doğruya yönlendirmeli miydim? veya yaptığı işin güzel tarafını bulup önce övmeli ve gelişmelerden haberdar olmam gerektiğini mi söylemeliydim. Bilemedim.
Düzelmek için asla geç değildir.
Geçmişinizi, yaşadığınız problemleri affedin. Kendiniz için affedin ve bundan sonra gelecek şeylerin güzelliği için dua edin/umut edin.
Kalın sağlıcakla
