- Katılım
- 16 Temmuz 2019
- Mesajlar
- 36
- Tepkime puanı
- 87
- Şehir
- İçel
Selamlar
Büyük ihtimal hepimiz bir yerlerde farketmişizdir bir insanın başarısının ait olduğu topluluğa mal edilmesini. Din, mezhep, milliyet gibi müesseseler bireyin başarısını gölgelemek için her zaman bir şemsiye görevi görür. Bunlar olmasa dahi “İnsanlık bunu da başardı” gibi ucuz bir laf bile o bireyin başarısını güruha mal edebilir işte bu kolektivizm belasıdır.
Kolektivizmde birey tabudur. Her eser insanlığın ortak ürünüdür. Fakat gerçekte esas olan birey olmalıdır, her şey buna göre düzenlenmelidir. İnsan türü çok nadir olarak dâhileri ortaya çıkarır. Çıkardığı zaman da ona hayatı zindan etmek için elinden geleni yapar. Halbuki medeniyeti geliştiren, bir adım öteye atanlar topluluklar değil bu adamlardır. Telefonu insanlık mı yaptı, Graham Bell mi? Kuduz aşısını Pasteur mu buldu, insanlık mı? Bunun gibi adamlar insanlığı ileri götürür. 1 milyar insan toplansa Sokrates, Platon, Schopenhauer gibi adamların insanlığa kattığını katabilirler mi? Tabii ki hayır.
Hayvani ihtiyaçlarını giderdikten sonra hiçbir entelektüel çabaya girmeyen, iki sayfa kitap karıştırmayan adamın her fırsatta ve ortamda söyleyeceği sözler şu türdendir; Hepimiz eşitiz, kimse kimseden üstün değildir, okuyup filozof mu olacaksın vesaire. Bu homosapiensler; kendi çapında bir şeyler için çabalayan, didinen, okuyan, araştıran birini görünce tarifsiz bir haset duyarak onu kendi seviyesinde eşitlemek isterler. İşte kolektivizm de bir şeyler başaran adam başarısını bu homosapiensle paylaşmak zorundadır. Çünkü o da insandır o da, hepimiz eşitizdir. Aksini savunan bencil ve egoisttir. ( Bencillikle ilgili de ayrı bir yazı yazmayı planlıyorum.). Bu iş yaygınlaştıkça insanlar çabalamayı, üretmeyi keser. Çünkü herkesin onun sırtından geçindiğini buna karşın hiçbir şey elde edemediğini fark eder.
Bu sebeple kolektivist kurumlardan, ortamlardan, ideolojilerden mümkün olduğunca uzak durmalıyız. Çünkü bunlar içinde bulunan herkesi aynı basmakalıp şekle sokarlar. Çıkıntılığa, dehaya yer yoktur. Yavaş yavaş kendimizi sorumluluklardan kaçan, tembel , beceriksiz bir adam olarak buluruz.
Büyük ihtimal hepimiz bir yerlerde farketmişizdir bir insanın başarısının ait olduğu topluluğa mal edilmesini. Din, mezhep, milliyet gibi müesseseler bireyin başarısını gölgelemek için her zaman bir şemsiye görevi görür. Bunlar olmasa dahi “İnsanlık bunu da başardı” gibi ucuz bir laf bile o bireyin başarısını güruha mal edebilir işte bu kolektivizm belasıdır.
Kolektivizmde birey tabudur. Her eser insanlığın ortak ürünüdür. Fakat gerçekte esas olan birey olmalıdır, her şey buna göre düzenlenmelidir. İnsan türü çok nadir olarak dâhileri ortaya çıkarır. Çıkardığı zaman da ona hayatı zindan etmek için elinden geleni yapar. Halbuki medeniyeti geliştiren, bir adım öteye atanlar topluluklar değil bu adamlardır. Telefonu insanlık mı yaptı, Graham Bell mi? Kuduz aşısını Pasteur mu buldu, insanlık mı? Bunun gibi adamlar insanlığı ileri götürür. 1 milyar insan toplansa Sokrates, Platon, Schopenhauer gibi adamların insanlığa kattığını katabilirler mi? Tabii ki hayır.
Hayvani ihtiyaçlarını giderdikten sonra hiçbir entelektüel çabaya girmeyen, iki sayfa kitap karıştırmayan adamın her fırsatta ve ortamda söyleyeceği sözler şu türdendir; Hepimiz eşitiz, kimse kimseden üstün değildir, okuyup filozof mu olacaksın vesaire. Bu homosapiensler; kendi çapında bir şeyler için çabalayan, didinen, okuyan, araştıran birini görünce tarifsiz bir haset duyarak onu kendi seviyesinde eşitlemek isterler. İşte kolektivizm de bir şeyler başaran adam başarısını bu homosapiensle paylaşmak zorundadır. Çünkü o da insandır o da, hepimiz eşitizdir. Aksini savunan bencil ve egoisttir. ( Bencillikle ilgili de ayrı bir yazı yazmayı planlıyorum.). Bu iş yaygınlaştıkça insanlar çabalamayı, üretmeyi keser. Çünkü herkesin onun sırtından geçindiğini buna karşın hiçbir şey elde edemediğini fark eder.
Bu sebeple kolektivist kurumlardan, ortamlardan, ideolojilerden mümkün olduğunca uzak durmalıyız. Çünkü bunlar içinde bulunan herkesi aynı basmakalıp şekle sokarlar. Çıkıntılığa, dehaya yer yoktur. Yavaş yavaş kendimizi sorumluluklardan kaçan, tembel , beceriksiz bir adam olarak buluruz.
