Arkadaşlar şimdi size bir şey anlatacağım. Geçenlerde arkadaşın birkaçıyla şiddetli tartıştık. Sebebiyse birisiyle alay etmem ve diğerlerinin atlaması. Sıkıntı aslında burda değil,asıl sıkıntı bu şahısların benim tüm fiziki olsun,karakteristik özelliklerim olsun bu konularla alakalı alay etmeleri ve karşılığında ise bunun şaka olduğunu fark ederek alaya vurmam. Ama iş kendilerine gelince yaptığı şakalarının binde birini yapınca hemen köpek gibi havlamaları ve koyun sürüsü gibi bir anda toplanmaları. Arkadaşlar bazen düşünüyorum da atalarımız boşuna dememiş: ''İğneyi kendine batır,çuvaldızı başkasına.'' diye. Bilmiyorum bu tertemiz acizliktir. Kendi kendime diyorum tamam belki ciddiye almıyorum, bunlara dayanacak gücüm var ve eğlenceye vuruyorum ama benzerini kendilerine yapınca havlamaları.. Bence samimiyetten ve taviz vermekten kaynaklı. Hani bazen çok yakın dostlarınız sizinle alay eder,şaka yapar siz de dostunuz olduğu için ciddiye almayıp alaya vurursunuz ve siz yapınca hemen küstüm,dostluğumuz bitsin tavırlarına baş vururlar ya. Benim bundan çıkardığım sonuç: Kim olursa olsun kesinlikle bir mesafe olması gerek. Çizgiyi tam aşacağı esnada dişimizi göstermemiz lazım. Yoksa başka türlü anlayacak gibi değiller. Sizin bu şakalara dayanacak gücünüz bile olsa taviz vermemek gerekir. Ama bazen de diyorum ki amacım zaten eğlenmek, kim ne demiş kimin umrunda, alay mı etti? Sen de alay et kendinle, hem eğlenirsin hem o anın tadı çıkar. Siz ne düşünüyorsunuz bu konu hakkında?