İyi akşamlar dostlarım,
Çok uzun süredir paylaşım yapmıyordum, açıkçası forumun bitkisel hayata bürünmesi, beni de kendinden uzaklaştırdı. Ama şimdi hakkını yemeyelim blog,kütüphane gibi yerlere bol bol uğradığım doğrudur
Her neyse konumuza dönelim. Eskiden sırf adım atmaya cesaretim olmadığı için sürekli kendimi kandırırdım dostlar: ''Şu kitabı bitireyim,alfa olacağım... Hadi lan şu yazıyı da okuyayım, işte o zaman kızların içinden geçeceğim...'' Sizin de anlayabileceğiniz gibi oturduğum yerden 2-3 yazı okuyarak ''Kadın Avcısı'' olmayı hayal ederdim. Herhangi bir kız tavlama kitabını bitirince ertesi gün okuldaki bütün hatunların kucağıma düşeceğini,gözlerimle işaret yaparak ıslatmanın hayallerini kurardım.
O kitabı bitirdiğim ilk 2-3 günde bende öyle bir motivasyon, öyle bir geçici özgüven olurdu ki dağları delip geçerdim... Sonra o motivasyon, havası tükenmiş balon misali azalınca eski ezik halime geri dönerdim, bir de ufak bir darbe yiyince depresyon,bunalım gibi dostlarım saniyesinde yanımda olurlardı. Öyle vefalıydılar onlar.
Sonra her gün içim içime yerdi, insanların, özellikle de kız-erkek çiftlerinin mutluluğunu,ortamın liderlerini gördükçe çıldırırdım,adeta pimi çekilmiş bombaya dönerdim ama ne yazık ki elimden bir şey gelmiyordu. Çaresizdim, artık hayatın bu kötü şartlarını kabullenmiş gibiydim. Beni ayağa kaldıracak bir ilham kaynağı arıyordum. Hatta sürekli hayaller kurardım: Bir gün ünlü bir kız tavlama ustası gelecek ve beni keşfederek yanına alacak, zamanla hayatım gelişince ben de onun gibi olacağım... Şimdi şöyle düşününce ne yazık ki hayallerle yaşayanı gerçekler s... dostlarım.
Her şey anında olsun istiyordum, kitabı bitireyim alfa olayım, makaleyi okuyayım kızların fıstıklarını ezeyim.. Tabii her seferinde de hayal kırıklığına uğruyordum. Kendi kendime diyordum ''Ulan, benim gibi birçok insan, böyle kitapları bitirerek başarıya ulaşıyor,hayatı değişiyor da ben niye hala yerimde sayıklıyorum?'' Günlerce,aylarca bu soru beni benden aldı. Deli danalar gibi düşünüyordum. Artık kafayı yiyeceğim, hala boktan bir hayat yaşıyorum, intihar etsem yeridir, bir şey yapmak istiyorum ama o cesaret, o özgüven, o istek gelmiyoor arkadaşlar gelmiyooor. Allah kahretsin gelmiyor..
Sonra bir gün blogda bir yazıyla karşılaştım: İlhamla alakalı bir şeydi. Tam hatırlayamayacağım. İşte bundan sonrası başlıyor. Sorumun cevabını almıştım. Sürekli başlamak için bir cesaret,özgüven,bir ilham bekliyordum. Oysa ben başlamadan ne ilham gelecekti ne de cesaret. Her defasında mükemmel olmayı beklerdim bir adım atmak için.
Hatta bir illüzyona kapılmıştım:'' Ya bak şimdi arkadaşlar zamanında beni cesur,lider,özgüvenli olarak tanıdılar. Şimdi dışarıda beni özgüvensiz olarak görürlerse bana artık saygı duymazlar,hatta ezmeye kalkarlar, o yüzden boşver cesaretim olunca giderim..'' görüyorsunuz değil mi? Ne kadar aptalca bir düşünceydi.
Ulan Allah'ın betası, ister saygı duysunlar, ister duymasınlar. Sonuçta onlar seni kurtarmayacak, sırf onların gözündeki karizmanı korumak için hayatını ateşe atıyordun, sırf kızlarda adın ''Yaa o çocuğu ben geçen reddettim ihihihihi, kankaa o betaboy göründüğün kadar özgüvenli,karizmatik biri değilmiş yaa meğersem ezikmiş.'' gibi durumlara çıkmaması için her gün acılar çekiyordum.
Aptal herif!! Yanlış da olsa yap, 1000 insanın 999'unun yapamadığını yapmış olacaktın, uygulayarak çok daha hızlı gelişecektin. Bugün sana ''rezil'' diyenler yarın zirvedeyken ''Peygamber'' ilan edecekti, hiçbir şey olmasa bile anın tadını çıkarmış olacaktın. Sırf karizman düşmesin diye kendine eziyet çektirir mi bir insan? Tabi bir insan aptal olursa tabi çektirir.
İşte bu gibi düşünceler yüzünden dostlarım, adım atmak yerine taramalı tüfek gibi bol bol kız tavlama kitaplarına verdim kendimi, bol bol makaleleri taradım ama dediğim gibi her seferinde aynı şey oluyordu.. Her şey bir anda olsun bitsin, zirvede olayım istiyordum.
İstiyordum da istiyordum ama ne yapıyordum? Hiçbir şey... Ne zaman kitap okumayı bırakıp adım atmaya başladım, işte o zaman tekrardan arşa yükseliyorum,yavaş yavaş ayaklanıyorum. Artık beni durduracak bir güç tanımıyorum. Çünkü yapılması gereken her şeyi yapmaya başlamıştım. Tıraş,bakım,giyim,sohbet,korkuyu yenme,spora tekrardan yüklenme... İşte o zaman ben farkında olmasam da hayalimdeki karaktere her geçen gün daha da yaklaşıyordum.
Saçma sapan ''Acaba alfa oldum mu?, ya da dur şu kitabı da okuyayım öyle alfa olayım'' demek yerine yola koyuluyordum. Ulan bana ne? İsteyen bana rezil desin, isteyen korkak. O lafı kullananlar yarın zirveye geçince peşimden köpek gibi dolanacaklar!!
Acı çektiğim çok zaman oldu, motivasyonum kayboldu, cesaretim yok olup gidiyordu ama fark etmez. Benim ilham perisine ihtiyacım yoktu artık, başlamak için mükemmel olmama gerek yoktu. En berbat halimle bile adım atsam elbet bir gün hayalimdeki hayata kavuşacaktım. Ve öyle yapmaya başladım, özgüvensiz halimle spora gittim, korkak halimle insanlarla diyalog kurmaya başladım ve bir de ne göreyim? Lan daha 1 hafta önceki korkak tavuk, yavaaaş yavaaaş ceylan görmüş aslana dönüşüyordu..
Ve o an anladım ki benim başlamam için mükemmel olmama gerek yoktu, isteyen moralsiz,özgüvensiz halimle alay edebilirdi fark etmez. Ben adım attıkça zaten özgüvenim,hayattaki değerim yükselecekti. Ve işte bunu fark edip aklımın bir köşesine yazınca zamanla mutluluğum arttı, insanlarla tekrardan iletişim kurup eğlenebiliyordum,istediğim hatunla (ister reddetsin,ister kabul etsin) muhabbet kurabilir hale geldim..
İşte dostlarım bizim en büyük hatamız ne biliyor musunuz? Mutluluğu,başarıyı,kızları ''ALFA,ÇEKİCİ,TANRI'' artık ne derseniz deyin. Hemen zirvede aramamız. Ve zirveye ulaşınca herkesin bizim kucağımıza atlayacağını düşünüyorduk. Oysa ben zirvedeyken değil zirveye tırmanırken mutlu olmaya başladım. ZİRVEYE TIRMANIRKEN KIZLARLA TEKRARDAN RAHATÇA İLETİŞİM KURMAYA BAŞLADIM, ZİRVEYE TIRMANIRKEN CESARETİM ARTTI, ZİRVEDEYKEN DEĞİL.
Gördüğünüz gibi dostlarım, ne zaman ki sonuç odaklı olmak yerine süreç odaklı olup yaptıklarımın tadını çıkarmaya başladım, işte cidden o zaman yükseldim, işte o zaman istediğim her şeyi yapabilir hale geldim, kimsenin kapısına köpek olmama gerek kalmadı.
Bunu ne zaman mı yaşadım? 2019'un ilk aylarında ''ONEİTİS'' sendromuna kapılıp karakterimi kaybettiğim zaman yaşadım ve toparlanmam ise anlattığım şekilde oldu.
Umarım sizlere de ilham olabilirim.
Çok uzun süredir paylaşım yapmıyordum, açıkçası forumun bitkisel hayata bürünmesi, beni de kendinden uzaklaştırdı. Ama şimdi hakkını yemeyelim blog,kütüphane gibi yerlere bol bol uğradığım doğrudur
Her neyse konumuza dönelim. Eskiden sırf adım atmaya cesaretim olmadığı için sürekli kendimi kandırırdım dostlar: ''Şu kitabı bitireyim,alfa olacağım... Hadi lan şu yazıyı da okuyayım, işte o zaman kızların içinden geçeceğim...'' Sizin de anlayabileceğiniz gibi oturduğum yerden 2-3 yazı okuyarak ''Kadın Avcısı'' olmayı hayal ederdim. Herhangi bir kız tavlama kitabını bitirince ertesi gün okuldaki bütün hatunların kucağıma düşeceğini,gözlerimle işaret yaparak ıslatmanın hayallerini kurardım.
O kitabı bitirdiğim ilk 2-3 günde bende öyle bir motivasyon, öyle bir geçici özgüven olurdu ki dağları delip geçerdim... Sonra o motivasyon, havası tükenmiş balon misali azalınca eski ezik halime geri dönerdim, bir de ufak bir darbe yiyince depresyon,bunalım gibi dostlarım saniyesinde yanımda olurlardı. Öyle vefalıydılar onlar.
Sonra her gün içim içime yerdi, insanların, özellikle de kız-erkek çiftlerinin mutluluğunu,ortamın liderlerini gördükçe çıldırırdım,adeta pimi çekilmiş bombaya dönerdim ama ne yazık ki elimden bir şey gelmiyordu. Çaresizdim, artık hayatın bu kötü şartlarını kabullenmiş gibiydim. Beni ayağa kaldıracak bir ilham kaynağı arıyordum. Hatta sürekli hayaller kurardım: Bir gün ünlü bir kız tavlama ustası gelecek ve beni keşfederek yanına alacak, zamanla hayatım gelişince ben de onun gibi olacağım... Şimdi şöyle düşününce ne yazık ki hayallerle yaşayanı gerçekler s... dostlarım.
Her şey anında olsun istiyordum, kitabı bitireyim alfa olayım, makaleyi okuyayım kızların fıstıklarını ezeyim.. Tabii her seferinde de hayal kırıklığına uğruyordum. Kendi kendime diyordum ''Ulan, benim gibi birçok insan, böyle kitapları bitirerek başarıya ulaşıyor,hayatı değişiyor da ben niye hala yerimde sayıklıyorum?'' Günlerce,aylarca bu soru beni benden aldı. Deli danalar gibi düşünüyordum. Artık kafayı yiyeceğim, hala boktan bir hayat yaşıyorum, intihar etsem yeridir, bir şey yapmak istiyorum ama o cesaret, o özgüven, o istek gelmiyoor arkadaşlar gelmiyooor. Allah kahretsin gelmiyor..
Sonra bir gün blogda bir yazıyla karşılaştım: İlhamla alakalı bir şeydi. Tam hatırlayamayacağım. İşte bundan sonrası başlıyor. Sorumun cevabını almıştım. Sürekli başlamak için bir cesaret,özgüven,bir ilham bekliyordum. Oysa ben başlamadan ne ilham gelecekti ne de cesaret. Her defasında mükemmel olmayı beklerdim bir adım atmak için.
Hatta bir illüzyona kapılmıştım:'' Ya bak şimdi arkadaşlar zamanında beni cesur,lider,özgüvenli olarak tanıdılar. Şimdi dışarıda beni özgüvensiz olarak görürlerse bana artık saygı duymazlar,hatta ezmeye kalkarlar, o yüzden boşver cesaretim olunca giderim..'' görüyorsunuz değil mi? Ne kadar aptalca bir düşünceydi.
Ulan Allah'ın betası, ister saygı duysunlar, ister duymasınlar. Sonuçta onlar seni kurtarmayacak, sırf onların gözündeki karizmanı korumak için hayatını ateşe atıyordun, sırf kızlarda adın ''Yaa o çocuğu ben geçen reddettim ihihihihi, kankaa o betaboy göründüğün kadar özgüvenli,karizmatik biri değilmiş yaa meğersem ezikmiş.'' gibi durumlara çıkmaması için her gün acılar çekiyordum.
Aptal herif!! Yanlış da olsa yap, 1000 insanın 999'unun yapamadığını yapmış olacaktın, uygulayarak çok daha hızlı gelişecektin. Bugün sana ''rezil'' diyenler yarın zirvedeyken ''Peygamber'' ilan edecekti, hiçbir şey olmasa bile anın tadını çıkarmış olacaktın. Sırf karizman düşmesin diye kendine eziyet çektirir mi bir insan? Tabi bir insan aptal olursa tabi çektirir.
İşte bu gibi düşünceler yüzünden dostlarım, adım atmak yerine taramalı tüfek gibi bol bol kız tavlama kitaplarına verdim kendimi, bol bol makaleleri taradım ama dediğim gibi her seferinde aynı şey oluyordu.. Her şey bir anda olsun bitsin, zirvede olayım istiyordum.
İstiyordum da istiyordum ama ne yapıyordum? Hiçbir şey... Ne zaman kitap okumayı bırakıp adım atmaya başladım, işte o zaman tekrardan arşa yükseliyorum,yavaş yavaş ayaklanıyorum. Artık beni durduracak bir güç tanımıyorum. Çünkü yapılması gereken her şeyi yapmaya başlamıştım. Tıraş,bakım,giyim,sohbet,korkuyu yenme,spora tekrardan yüklenme... İşte o zaman ben farkında olmasam da hayalimdeki karaktere her geçen gün daha da yaklaşıyordum.
Saçma sapan ''Acaba alfa oldum mu?, ya da dur şu kitabı da okuyayım öyle alfa olayım'' demek yerine yola koyuluyordum. Ulan bana ne? İsteyen bana rezil desin, isteyen korkak. O lafı kullananlar yarın zirveye geçince peşimden köpek gibi dolanacaklar!!
Acı çektiğim çok zaman oldu, motivasyonum kayboldu, cesaretim yok olup gidiyordu ama fark etmez. Benim ilham perisine ihtiyacım yoktu artık, başlamak için mükemmel olmama gerek yoktu. En berbat halimle bile adım atsam elbet bir gün hayalimdeki hayata kavuşacaktım. Ve öyle yapmaya başladım, özgüvensiz halimle spora gittim, korkak halimle insanlarla diyalog kurmaya başladım ve bir de ne göreyim? Lan daha 1 hafta önceki korkak tavuk, yavaaaş yavaaaş ceylan görmüş aslana dönüşüyordu..
Ve o an anladım ki benim başlamam için mükemmel olmama gerek yoktu, isteyen moralsiz,özgüvensiz halimle alay edebilirdi fark etmez. Ben adım attıkça zaten özgüvenim,hayattaki değerim yükselecekti. Ve işte bunu fark edip aklımın bir köşesine yazınca zamanla mutluluğum arttı, insanlarla tekrardan iletişim kurup eğlenebiliyordum,istediğim hatunla (ister reddetsin,ister kabul etsin) muhabbet kurabilir hale geldim..
İşte dostlarım bizim en büyük hatamız ne biliyor musunuz? Mutluluğu,başarıyı,kızları ''ALFA,ÇEKİCİ,TANRI'' artık ne derseniz deyin. Hemen zirvede aramamız. Ve zirveye ulaşınca herkesin bizim kucağımıza atlayacağını düşünüyorduk. Oysa ben zirvedeyken değil zirveye tırmanırken mutlu olmaya başladım. ZİRVEYE TIRMANIRKEN KIZLARLA TEKRARDAN RAHATÇA İLETİŞİM KURMAYA BAŞLADIM, ZİRVEYE TIRMANIRKEN CESARETİM ARTTI, ZİRVEDEYKEN DEĞİL.
Gördüğünüz gibi dostlarım, ne zaman ki sonuç odaklı olmak yerine süreç odaklı olup yaptıklarımın tadını çıkarmaya başladım, işte cidden o zaman yükseldim, işte o zaman istediğim her şeyi yapabilir hale geldim, kimsenin kapısına köpek olmama gerek kalmadı.
Bunu ne zaman mı yaşadım? 2019'un ilk aylarında ''ONEİTİS'' sendromuna kapılıp karakterimi kaybettiğim zaman yaşadım ve toparlanmam ise anlattığım şekilde oldu.
Umarım sizlere de ilham olabilirim.
